Home   Vertellers   Verhalen     Amsterdamse scholen     Bestel CD   Sponsors     Presentatie CD   Contact     Colofon

DE MOOISTE VERHALEN EN GEDICHTEN De Burght . De Bijlmerhorst . El Faroeq Omar . Kingmaschool De Kinkerhoek . Het Mozaïek . Berlage Lyceum . Speciale juryvermelding V.O. Brugklas Berlage Lyceum - www.berlage.esprit-sg.nl Wat een verschil! Gilles Groot Jeetje, wat is die les Nederlands toch weer saai, ik snap er helemaal niks van. Altijd maar dat gezeur over grammatica. Waarom hebben zij het niet een keer over de toekomst? Ik ben moe, ik moet gewoon even slapen, even weg zijn. Hè, waar ben ik? Wat is dit? Hé, wat heb ik een baard en ik sta...ja waar sta ik eigenlijk? Hè, dat kan toch niet, ik sta op de Dam. Daar is de Bijenkorf, maar wat ziet die eruit...hé, geen trams en daar een metrostadion. “Kijk uit!” Hè...dat is een auto die ik nog nooit heb gezien, maar niet met een leuk iemand erin. Maar toch, ik moet even de tijd nemen om na te denken. Ik ben dus in de toekomst terechtgekomen, maar ik weet niet waar ik heen moet. Dit is wel heel vreemd. Ik zal het aan iemand vragen: “Mevrouw, weet u misschien waar ik het Berlage Lyceum kan vinden?” het vrouwtje antwoordde: “Volgens mij ken ik u, u bent toch die leerling uit...” verder kwam ze niet. En ze liep gewoon weg, maar diep van binnen wist ik dat dit niet goed zat, ik kende volgens mij dat gezicht. Ik voelde in m'n broekzak en er zat 200 euro in! God mag weten hoe dat er in kwam, maar ik had iets. Even verderop zag ik een taxi en ik vroeg of hij mij een lift kon geven, maar hij begon gewoon tegen mij te praten. “Hé Gilles, hoe gaat ie met je”, ik wist zo snel geen antwoord. Ik snap het nog niet, ik denk dat ik gewoon in iemand anders zijn lichaam gekropen ben en iedereen kent mij. Dus ik zeg tegen die man: “Hé meneer, waar woon ik?” en hij kijkt me aan alsof ik gek ben, ik kijk hem nog vragender aan en hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. “U woont in de Vijzelstraat nummer dertig” en daarna zegt hij lachend: “Volgens mij wilt u me gewoon voor de gek houden.” Ik denk na en het schiet me te binnen. Ik ben in de toekomst en ik ben een paar jaar ouder geworden en werk waarschijnlijk ergens. Ik voel nog een keer in m'n broekzak en daarin zit de sleutel van mijn huis. En thuis kan ik uitvinden waar ik vandaan kom! Ik sta voor de deur van het huis. Wat groot! Ik doe de sleutel erin en ja hoor het past. Eenmaal binnen zie ik dat oude vrouwtje weer voor mijn neus en ze kijkt me aan en zegt ”ik wist het” en ze loopt weer weg, ik kijk haar raar achterna. Nou ja, ik ga maar naar mijn kamer, want zo te zien is dit huis van meer mensen. Het huis is kleiner dan ik gedacht had, maar er zijn wel veel kamers. Dan zie ik daar op een bureau een grote kaart liggen en op die kaart staat Amsterdam! Wat raar allemaal nieuwe stukken erbij en nieuwe straten en daar een nieuwe buurt en die heet Chinatown net zoals in San Fransisco. Wacht eens even, die mevrouw was dat niet een Chinese? Ja, ik weet het wel zeker, maar eerst uitzoeken wat ik hiermee moet en wat is mijn baan? Misschien in die kast, ja hoor, veel papieren en daar staat op Gilles Groot, stadsjournalist van Amsterdam! Dat wou ik altijd al worden, maar nu in de toekomst is het gelukt. Dan moet ik ook een agenda hebben, even kijken...ja, naast die computer een agenda en daar staat in ...wacht eens even welke dag is het eigenlijk? Daar een kalender, ik heb geluk dat ik dat afkruis, ofwel ik heb geluk dat ik dat in mijn toekomst doe. Het is vrijdag 3 oktober en in mijn agenda staat, dat ik dan een interview heb in Chinatown! Dat wil ik wel eens zien, laat ik maar vertrekken. Ik neem opnieuw een taxi en kom langs allemaal nieuwe gebouwen, neem nou het Rijksmuseum, moet je kijken, ontzettend uitgebreid en daar een Albert Hein, nieuwe reclames en een nieuw logo. En dan Amsterdam-Oost: veel, heel veel Marokkaanse families en veel hangjongeren. Vroeger waren er buitenlanders maar niet zoveel. Waarschijnlijk is Rita Verdonk afgetreden. En dan kom ik ergens waar ik nog nooit ben geweest: Chinatown. Een grote poort staart me aan en daarachter moet Chinatown dan zijn, denk ik. Ik zal maar niks meer aan de taxichauffeur vragen, want anders lacht ook hij mij weer uit. Ik zeg dan:' Ik moet eruit” en gelukkig ik maak geen fout: dit is Chinatown, een nieuw stuk van Amsterdam. Ik kon gewoon de poort opentrekken en naar binnen gaan en daar zag ik iets wat ik nog nooit had gezien: een heel andere wereld. Klein huisjes, maar dan in moderne stijl, winkels en heel veel straten, grote gebouwen, het lijkt een beetje op Sjanghai, die stad in China waar we het met aardrijkskunde over hebben gehad. Een prachtige stad met veel mensen (vooral chinezen), ik schat zo'n 800.000, dat zijn bijna meer mensen dan in Amsterdam! Maar hoeveel wonen er eigenlijk in heel Amsterdam? Misschien weet die man dat. Ik stap naar hem toe: “Meneer weet u misschien hoeveel mensen er in Amsterdam wonen?”. “.. ikke nie weten, ikke denken 15 miljoenie, ikke wee nie” en hij loopt weg. Hij had een raar accent, maar ik kon tenminste horen dat hij zei: 15 miljoen, dat is bijna net zoveel als er in Nederland wonen, maar dat kan niet. Amsterdam is niet zo groot. Hoeveel wonen er dan in heel Nederland? Dat ga ik uitzoeken. Er staat een rare man bij de taxi en hij kijkt me aan alsof de aarde gaat instorten en dan wijst hij naar de oude vrouw die ik was tegengekomen op de Dam, de vrouw die ik gezien had in het huis. Ze loopt naar me toe en zegt: “Ik ben de nieuwe direkteur, ik ben de nieuwe direkteur, ik, ik, ik... “Oké Gilles, eruit, eruit!” zegt mevrouw Dudink tegen me. Hé, wacht eens, net was ik in de toekomst en nu zit ik weer in het lokaal! En daarom lachen die kinderen, ik zei waarschijnlijk heel hard ”direkteur” iedereen heeft het erover, ik heb geslapen! Mevrouw Dudink begint weer te praten en zegt: “Gilles, je blijft na....samen met de nieuwe lerares mevrouw Yang”. “Wie is dat?” zei ik. “Dat is een Chinese mevrouw”.